Algorytm postepowania diagnostycznego u pacjentów ortodontycznych z pozytywnym wywiadem laryngologicznym dotyczącym zaburzeń oddychania podczas snu

Wstęp
Obturacyjny bezdech nocny jest częstą, choć nadal rzadko rozpoznawaną jednostką chorobową polegającą na obwodowych zaburzeniach czynności oddechowej w czasie snu.

Cel
Celem pracy jest przedstawienie możliwości diagnostycznych obturacyjnego bezdechu nocnego na podstawie piśmiennictwa z lat 1998–2019.

Materiał i metody
Przeprowadzono przegląd piśmiennictwa z lat 1998–2019, wykorzystując bazę PubMed i używając słów kluczowych: obturacyjne zaburzenia oddychania w czasie snu, zespół bezdechu nocnego, chrapanie, polisomnografia, diagnostyka bezdechu nocnego.

Wyniki
Spośród 180 pozycji piśmiennictwa wybrano i przeanalizowano 23, z lat 1998–2019. Diagnostyka OSA powinna być oparta na badaniu podmiotowym ujmowanym w formie ankiety dotyczącej charakterystycznych objawów obserwowanych przez pacjenta oraz jego bliskich (tutaj ważną rolę spełnia znana ankieta ze skalą senności Epworth), badaniu przedmiotowym w połączeniu z odpowiednimi badaniami dodatkowymi. Rozpoznanie laryngologiczne OSA przeprowadza się na podstawie badania ankietowego oraz czynnościowego w postaci polisomnografii, które wciąż pozostaje złotym standardem dla diagnostyki zaburzeń oddychania podczas snu, chociaż nie do końca doskonałym. Do badań dodatkowych, które potwierdzają wyniki badania przedmiotowego dodatkowo można zaliczyć CT albo MR głowy, jak również badanie przestrzenne dróg oddechowych w obrazie CBCT.

Wnioski
Nieleczony OBPS stanowi bardzo istotny czynnik ryzyka rozwoju chorób układowych oraz zgonu. Ze uwagi na fakt, że leczenie jest wielospecjalistyczne, konieczne jest stworzenie algorytmu postępowania diagnostycznego u pacjentów ortodontycznych z pozytywnym wywiadem laryngologicznym, gdzie ważną rolę będzie odgrywał lekarz ortodonta mający możliwość dokonania wstępnej oceny szerokości dróg oddechowych na podstawie podstawowej diagnostyki ortodontycznej.



Introduction
Obstructive sleep apnoea is a common but still rarely diagnosed disease involving peripheral respiratory dysfunctions during sleep.

Aim
The aim of this paper is to present diagnostic possibilities of obstructive sleep apnoea based on the literature from 1998–2019.

Material and methods
A review of the literature from the years 1998–2019 was conducted using the PubMed database and the following keywords: obstructive sleep apnoea, syndrome of sleep apnoea, snoring, polysomnography, diagnosis of sleep apnoea.

Results
Out of 180 literature papers, 23 were selected and analysed from the period 1998–2019. Diagnosis of OSA should be based on a medical history review in the form of a questionnaire, concerning the characteristic symptoms observed by a patient and their relatives (the well-known Epworth sleepiness scale questionnaire is vital here), a physical examination, combined with appropriate additional investigations. The ENT diagnosis of OSA is based on a survey and functional examination, namely, polysomnography, which is still a golden standard for the diagnosis of respiratory disorders during sleep, although it is not entirely perfect. Additional investigations used to confirm the results of a physical examination may include a CT or MRI of the head as well as an airway spatial examination during CBCT.

Conclusions
If untreated, OSA is a significant risk factor for the development of systemic diseases and death. Due to the fact that treatment is multi-specialist, it is necessary to create an algorithm for the diagnostic management of orthodontic patients with a positive ENT history, where an important role will be played by an orthodontist who can make an initial assessment of the airway width using routine orthodontic tests.