Nieekstrakcyjne leczenie klasy II grupy 2 z zastosowaniem zakotwienia szkieletowego – opis przypadku

Wstęp
Dystalizacja trzonowców jest jednym z najczęściej stosowanych bezekstrakcyjnych protokołów terapeutycznych w przypadkach kasy II. Mikroimplanty wydają się być najbardziej optymalnym rozwiązaniem dla pacjentów niewspółpracujących.

Cel
Celem tego opisu przypadku jest omówienie protokołu nieesktrakcyjnego postępowania terapeutycznego u 25-letniej pacjentki z klasą II grupą 2 z wykorzystaniem zakotwienia szkieletowego do dystalizacji en-masse.

Materiał i metody
U 25-letniej pacjentki, która zgłosiła się do gabinetu ortodontycznego w celu poprawy estetyki uśmiechu, zdiagnozowano klasę II grupę 2 i wady zębowe.

Opis przypadku
Pacjentka była leczona aparatami stałymi cienkołukowymi w łuku górnym i dolnym. Dystalizacja uzębenia en-masse w łuku górnym została przeprowadzona przy wykorzystaniu mikroimplantów orotodontycznych. Dwa mikroimpanty wkręcono w szczęce od strony przedsionka, mezjalnie do pierwszych zębów trzonowych na początku leczenia. Wykorzystywano je do kontroli pozycji kłów i zębów siecznych górnych podczas korekty torku w celu uniknięcia pogłębienia klasy II. Natomiast kolejne dwa mikroimpanty ortodontyczne zostały wkręcone w drugiej fazie leczenia w szczęce od strony podniebienia, dystalnie do pierwszych zębów trzonowych. Te mikroimplanty wraz ze śrubami po stronie przedsionkowej wykorzystano do dystalizacji uzębienia en-masse w trakcie korekty klasy II.

Podsumowanie
Przedstawiony protokół postępowania terapeutycznego pozwolił uzyskać satysfakcjonujące efekty zarówno pod względem estetycznym, jak i czynnościowym. Ponadto zastosowana biomechanika jest prosta i nie wymaga zastosowania skomplikowanych dodatkowych aparatów, wymagających współpracy z laboratorium dentystycznym.



Introduction
Molar distalisation is one of the most common nonextraction therapeutic protocols used for class II treatment. Microimplants seem to be the most optimum solution for noncompliant patients.

Aim
This case report aims to present a nonextraction treatment protocol in a 25-year-old female patient with class II division 2, using skeletal anchorage for en-masse distalisation.

Material and methods
A 25-year-old female presented at an orthodontic office to improve her smile aesthetics. She was diagnosed with class II division 2 and dental defects.

Case report
The patient was treated with a fixed orthodontic appliance in the upper and lower arch. The en-masse distalisation of the upper dentition was achieved using microimplants. Two microimplants were placed in the maxilla, mesially to first molars from the vestibular aspect, at the beginning of the treatment. They were used to control the position of upper canines and incisors during torque correction to protect from the class II increase. On the other hand, two other orthodontic microimplants were inserted into the maxilla from the palatal aspect, distally to first upper molars. Those microimplants with screws on the vestibular aspect were used for en-masse distalisation during class II correction.

Summary
The presented treatment protocol allowed achieving satisfactory outcomes, both in terms of aesthetics and function. Moreover, the applied biomechanics is simple and does not require using complex additional appliances that would require cooperation with a dental laboratory.