Leczenie zespołowe asymetrii twarzy – część 3. Opis przypadku

Wstęp
Leczenie chirurgiczne pacjentów z wadami szkieletowymi ma trzy zasadnicze cele: poprawę estetyki twarzy, rehabilitację układu stomatognatycznego oraz długotrwałą stabilność uzyskanego efektu. Przypadki kliniczne kostnej asymetrii twarzy są szczególnie trudne w diagnostyce i terapii ze względu na różnorodność etiologii problemu oraz nasilanie zmian w okresie rozwojowym. Zaburzenie estetyki twarzy jest bardziej widoczne i stanowi większy problem u pacjentów z przerostem żuchwy, niż z jej niedorozwojem. Nie tylko kostne problemy są przyczyną asymetrii twarzy, ale też zaburzenia czynnościowe i dotyczące asymetrii tkanek miękkich. Z tego powodu tak ważna jest diagnostyka problemu, zwłaszcza przed planowanym zabiegiem chirurgicznym.

Cel
Celem pracy było omówienie leczenia zespołowego pacjentki ze szkieletową asymetrią twarzy. Artykuł jest kontynuacją rozważań nad asymetrią twarzy u pacjentów zgłaszających się do leczenia ortodontycznego. Poprzednie publikacje (część 1. i część 2.) dotyczyły etiologii, klasyfikacji i diagnostyki asymetrii twarzy oraz zasad leczenia tego problemu.

Materiał i metody
Przeanalizowano dokumentację medyczną pacjentki z nasiloną asymetrią twarzy.

Opis przypadku
Zaprezentowano szczegółową diagnostykę przypadku zawierającą badania zewnątrzustne i wewnątrzustne, fotografie twarzy i badania radiologiczne, dokładny opis przebiegu leczenia oraz uzyskany efekt.

Podsumowanie
Właściwe leczenie pacjenta z asymetrią szkieletową twarzowej części czaszki wymaga odpowiedniej diagnostyki i precyzyjnego zaplanowania leczenia oraz ścisłej współpracy zespołu specjalistów: lekarzy ortodontów, chirurgów szczękowo-twarzowych i fizjoterapeutów.